Kattenkwaad!

Net nadat ik mijn 15^e verjaardag had gevierd ging het een erg slecht met Miepie. Het poesje wat al minsten 20 jaar was en al behoorlijk grijs om haar zwarte snoetje werd erg mager en was erg ziek. Zo ziek dat ik afscheid moest nemen van het allereerste diertje uit mijn leven. Door een spuitje van de dierenarts is ze rustig heen gegaan.

 Miepie was voor mij heel bijzonder. Volgens mijn moeder was het poesje na mijn geboorte al vrij snel bij mij in de wieg gaan slapen. Dat dit natuurlijk niet wenselijk was en mijn moeder haar dan ook uit de buurt van mijn kamer hield hoef ik je vast niet te vertellen.

Echter waar ik was, was Miepie ook. Toen ik wat ouder werd mocht ze wel bij mij op de kamer. Het duurde niet lang of ze sliep iedere avond bij mij in bed. Ze lag dan op mijn kussen en ik kroop dicht tegen haar aan. Zo viel ik menige avond in slaap door haar liefdevolle gespin.

Ik was dan ook erg verdrietig dat ik die dag afscheid moest nemen van deze lieve oude dame.

Nu had ik alleen nog Trixie en een paar hamsters. Het gemis van Miepie bleef.

Mijn vader vond het geen goed idee om een nieuwe poes aan te halen. Hij was bang dat wanneer ik het huis uit zou gaan ik de nieuwe kat achter zou laten. Ik kon praten als Brugmann maar Nee was Nee. Er kwam geen nieuwe kat….tenminste dat dacht hij! Mama vond het eigenlijk  ook wel een goed idee, maar pa was onvermurwbaar.

Ik was het niet van plan het er bij te laten zitten en zocht dus een partner in crime. Deze had ik al snel gevonden. Pake (opa) en ik waren 2 handen op 1 buik. Ik vergeet het nooit meer…samen met Pake wezen kijken bij een nestje met nog hele jonge kitten. Er zat een poesje in dat qua kopje mij erg deed denken aan Miepie. Samen hadden we afgesproken dat wij dat poesje konden halen wanneer het oud genoeg was om bij de moeder weg te kunnen.

Ondertussen liep ik weken met een geheim. Ik wilde het van de daken schreeuwen dat ik een katje had besteld, maar dat kon natuurlijk niet. Ik hoopte vurig dat papa er niet achter kwam, als dat ging gebeuren kon ik het nieuwe poesje wel vergeten.  Alleen met pake en beppe kon ik het er over hebben. Van pake kreeg ik de bevestiging dat wanneer papa het beestje niet wilde hebben het bij hen mocht wonen en dat het altijd mijn kat zou zijn. Dus een back-up plan was ook al gemaakt!

Dan is het 4 oktober 1984! Samen met Pake het kleine schattige zwarte poesje opgehaald. Ik was zo blij…

Totdat ik thuis kwam, mijn vader was woest en zei dat de poes weg moest. Mama probeerde nog de boel te sussen maar dat had weinig kans van slagen. Helemaal overstuur ben ik samen met Miepie (vernoemd naar de poes die ik zo lief had) naar pake en beppe gerend. Daar vond ik alle troost en de belofte dat ik geen afscheid hoefde te nemen omdat Miepie wel bij hen mocht blijven als pa niet zou bij draaien.

Het heeft weken geduurd voor dat mijn vader de nieuwe poes had geaccepteerd, echter heb ik de belofte moeten doen dat wanneer ik het huis uit ging ik Miepie mee zou nemen.

Toen ik op mijn 18^e het huis uit ging heb ik mij aan die belofte gehouden en de poes meegenomen. Mijn moeder vond dat wat minder want ook zij was gek met de poes. Een paar jaar later toen ik vlak bij mijn  ouders ging wonen heeft Miepie zelf de keuze gemaakt weer bij hen te gaan wonen. Daar heeft ze haar oude dag doorgebracht met als grootste vriend mijn vader! Uiteindelijk heeft ze een respectabele leeftijd bereikt van 21 jaar. 

Ik en oude miepie.